Να ‘ρθεις
*****************************
σε
ποιητικό μέτρο: ΄΄ Παίων δεύτερος ΄΄
U-UU
Να ‘ρθεις, να ξαναστήσουμε και πάλι το ξημέρωμα
τις ξόβεργες εκείνες, που στο χώμα παραχώσαμε νωρίς,
δεν πιάσαμε ποτέ μας γιασεμί στα παιδικά μας όνειρα
και χρώμα, από μια μέρα Μαγιού κι απ’ το ουράνιο τόξο.
Να ‘ρθεις, παρακαλώ από παιδί κείνα τ’ απόσκια πια να διώξω
που κράτησαν τα όνειρά μας γκρίζα και θολά
θαμμένα σε διαβόλου φιλιατρό και σε απάνεμο γαλάζιο
λες κι είμαστε ξυλάρμενα καράβια, χωρίς κύμα, χωρίς ρότα.
Να ‘ρθεις, να ξαναπάρουμε ελπίδα και χαρά όπως πρώτα
να πιάσουμε αηδόνια και βοριάδες, έναν ζέφυρο, λεβάντε
να κάνουμε δικό μας ουρανό, κι ας ζωγραφίσουμε αστέρια
δικό μας το φεγγάρι, κι οι ευχές απ’ τα παιδιά να πιάνουν.
Να ‘ρθεις, φέρε τις ξόβεργες ξανά και οι πληγές να γιάνουν
αετόμορφο λευκό οι γειτονιές και οι αυλές να έχουν
ιπίδια στα σπαρτά κι Αλωνάρης, να μυρίζει δυόσμο
να ‘ρθεις, δεν είναι αργά ποτέ, ν’ αλλάξουμε τον κόσμο.
Να ‘ρθεις, να ξαναστήσουμε και πάλι το ξημέρωμα
τις ξόβεργες εκείνες, που στο χώμα παραχώσαμε νωρίς,
δεν πιάσαμε ποτέ μας γιασεμί στα παιδικά μας όνειρα
και χρώμα, από μια μέρα Μαγιού κι απ’ το ουράνιο τόξο.
Να ‘ρθεις, παρακαλώ από παιδί κείνα τ’ απόσκια πια να διώξω
που κράτησαν τα όνειρά μας γκρίζα και θολά
θαμμένα σε διαβόλου φιλιατρό και σε απάνεμο γαλάζιο
λες κι είμαστε ξυλάρμενα καράβια, χωρίς κύμα, χωρίς ρότα.
Να ‘ρθεις, να ξαναπάρουμε ελπίδα και χαρά όπως πρώτα
να πιάσουμε αηδόνια και βοριάδες, έναν ζέφυρο, λεβάντε
να κάνουμε δικό μας ουρανό, κι ας ζωγραφίσουμε αστέρια
δικό μας το φεγγάρι, κι οι ευχές απ’ τα παιδιά να πιάνουν.
Να ‘ρθεις, φέρε τις ξόβεργες ξανά και οι πληγές να γιάνουν
αετόμορφο λευκό οι γειτονιές και οι αυλές να έχουν
ιπίδια στα σπαρτά κι Αλωνάρης, να μυρίζει δυόσμο
να ‘ρθεις, δεν είναι αργά ποτέ, ν’ αλλάξουμε τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου