Δάκτυλος

Ελεγειακή ποίηση

*************************

                                                    Άλικο χρώμα

-------------------------------------------------

δακτυλικός εξάμετρος δεκαεπτασύλλαβος καταληκτικός

με δακτυλικό πεντάμετρο και πενθιμερή τομή

Άλικο χρώμα γλυκές μνημοσύνες κι ενήλιο το τότε

τότε που παίζαμε εκεί, σαν ξεχασμένα παιδιά,

τότε που είχαν οι αυλές, γιασεμί παιδικές παπαρούνες

που ‘φερνε η θάλασσα αν θες, ρότα με γέλιο στις σκούνες.

Τότε οι κυράδες που πλέκαν, τα όνειρα σ’ άσπρο αργαλειό

κι είχαν στημόνι κι ευχή, κάποια κλωστή απ’ τ’ αγνό,

άλικο χρώμα στα χείλη, στα μάτια γλυκιά ανατολή

κι έρωτας μύριζε ναι, γεύση από μπρούσκο φιλί.

Είχαμε τότε θυμάμαι, το χρώμα τους για προσκεφάλι

κόκκινη η άνοιξη εκεί, κι άλικο το περιγιάλι,

κτίζαμε κάστρα ψηλά, στην κορφή παπαρούνες για ήλιο

κάτω εκεί χαμηλά, ήταν το δάκρυ ανήλιο.

Ήτανε τότε θυμάμαι, που παίζαν μαζί μας τ’ αστέρια

κι έρχονταν στη γειτονιά, πάντα λευκά περιστέρια,

τότε που μέναν γυμνοί, παγωμένοι κι αυτοί οι χειμώνες

φεύγανε άπ’ το χιονιά, όλες του οι ανεμώνες.

Πώς να γινότανε πάλι, Θεέ μου το άλικο να ‘βρω

κόσμο αγνό τρυφερό, κι όχι σκληρό μα και λάβρο,

τότε που υπήρχε ο χώρος, γι’ αυτόν που γλυκά ξενυχτάει

με μαργαρίτας ευχή, μ’ αγαπάει, δεν μ’ αγαπάει.