Ανακρεόντειο

                                             Το άσπρο του αετού

******************************

σε ποιητικό μέτρο: ΄΄ Ανακρεόντειο΄΄

UU-U/-U-U

Για να δεις πως είναι τ’ άσπρο του αετού το πέταγμα

θε να πας ψηλά, σε όρη και σ’ απόκρυφες φωλιές

θε να πας κρυφά, σιγά σαν λιανοτράγουδο οι λέξεις

με μια ευχή και άγιο άναμα, θυμίαμα από κάποιο μανουάλι

μνημοσύνες κάποιας γέννας, να θυμίζει άχραντο ακρογιάλι.

Για να δεις πως είναι τ’ άσπρο του αετού το πέταγμα

θε να βρεις το αίτιο, την αφορμή της γέννας κι όπως…

θα διαβείς και πάλι στενή ατραπό, να μην τρομάξεις

μην αλλάξεις βήμα, ούτε γειτονιά κι αυλή και κράτα το φιλί,

σ’ αμπελώνα σαν βρεθείς, θε να το κάνεις μπρούσκο σαν κρασί.

Και αν κάποτε θα δεις του αετού πως είναι τ’ άσπρο το πέταγμα

η ενθύμηση αστείο θε να μοιάζει, συ θα είσαι ο αετός και τ’ άσπρο

μα κι εσύ το κάστρο, συ θα ‘σαι η φωλιά, κερί θυμίαμα και άγιο,

για να δεις πως είναι τ’ άσπρο του αετού το πέταγμα,

να μην πας μακριά, μα μέσα σου κοντά, εκεί, μην γίνεις ναυάγιο.